Schoonheidssalon

In de laatste week nog door kennis Elham meegsleurd naar de arayeshgah, de schoonheidssalon. Dat is een plek waar veel rijke Noord-Teheraanse meisjes een groot gedeelte van hun leven doorbrengen. Uiterlijk is namelijk het allerbelangrijkste dat er is (naast geld) naar nu blijkt. kB ging wenkbrauwen laten plukken (Elham koos de pincet ipv de draadjes) en verven. De schoonheidssalon zat in de chique Tandiz mall en het leek meer op een schoonheidsfabriek. Een enorme ruimte volgestouwd met vrouwen die hun wenkbrauwen, voeten, handen, nagels, gezicht of haren lieten doen. "We zullen je wenkbrauwen in de kleur van je haar kleuren", werd er beloofd, maar ipv donkerblond bleken ze achteraf pikzwart.... Ach ja, na een week wordt het wel minder... Tijdens het wachten kwamen er verschillende dames binnen die blijkbaar gingen trouwen. Vroeger liet men voor het trouwen thuis de hele behandeling doen, nu gaat men dus naar de salon. Deze dames hadden allerlei taarten bij zich en terwijl ze in de behandelstoel lagen werd er door moeder snoepjes over ze uitgestrooid. Vriendin Elham gaat er wekelijks heen voor haar brauwen en ook nog een paar keer om haar haar te laten borstelen! Elham liet me een boek zien met trouwfoto's. Al eerder had ik zo'n reportage gezien (van Elahehs huwelijk). Ze zien er voor mijn Hollandse smaak heel appart uit: hier is het doodnormaal en serieus om in een behoorlijk erotische houding in je trouwjurk op de foto te gaan en dan niet een keer, maar wel twintig verschillende erotische poses, heel belachelijk, in Nederland nog nooit zoiets gezien. Hier vinden ze dat heel normaal en mooi, dus onbegrijpelijk dat ik er zo om moet lachen!
Over gezondheid heeft men hier trouwens ook ietwat andere opvattingen dan in het Westen. Zo vind iedereen dat suiker met saffraan zo gezond is, of eten uit een koperen pan. Onze chauffeur (die toch een jonge hippe jongen is) laat zich af en toe aderlaten vertelde hij (goed voor de huid namelijk). Een aantal maanden gelden mochten Elaheh en ik niet meer in ons zwembad: iedereen moest plots een doktersverklaring hebben dat men geen sexueel overdraagbare ziekte had..., terwijl we daar toch echt heen gingen om te zwemmen...

Eind in zicht

Luus, Helena, India en Anke als prinses

Luus en T

Luus met Banafshe, haar zwemlerares, wier moeder en oma bekende Iraanse filmsterren zijn

Boris is verslaafd aan sturen, hier achter het stuur van Mo's auto (onze chauffeur)

Het eind van ons verblijf in Iran is in zicht, we gaan bijna naar Zuid-Afrika verhuizen. Rare weken met veel afscheidsfeestjes, voetbal, spullen inpakken, laatste dingetjes kopen, iedereen nog even zien etc.

Eerste communie

Jezus in Iran

Alice, Paolo, Helena en Bertie

Hostie geweigerd!!!

Hoofddoeken in de kerk

Een vriendin had mij gevraagd foto's te nemen bij haar dochters eerste communie. Nog nooit bij zoiets geweest, dus zeker leuk om dat in de Islamistische Republiek Iran nota bene voor het eerst bij te wonen. De dienst vond plaats in een kerkje aan de Shariati, dat gebruikt door Duitsers en Italianen. De hele dienst was in het Italiaans, dus niet erg veel van opgestoken helaas. Wel werd een andere vriendin de hostie geweigerd (schande!) om onbekende reden. Dit schijnt niet erg vaak voor te komen, dus het was in elk geval een originele eerste communie. Daarna een feestje met de gebruikelijke verboden alcohol. Het feestje ontaarde uiteindelijk in een ramp, omdat een aantal kinderen zich niet kon gedragen.

Bouwen

Schaduwen van de bouwvakkers

Na onze ZA trip is men begonnen het huis van de buren neer te halen, gevolg: enorm lawaai, vallende brokken steen en stof, heel veel stof. Het meeste lawaai is 's nachts. Omdat vrachtwagens in Teheran pas vanaf 23.00 uur mogen rijden begon men exact om die tijd elke avond met bulldozers de boel af te graven en in laadbakken te gooien. Tot een uur of 6.30 en dan was het weer stil. Aangezien T en ik ongeveer 20 cm van de bouwput slapen, hebben we ons bed tijdelijk in de overloop moeten zetten. De kinderen slapen allebei aan de straatkant, maar schenen gek genoeg, maar gelukkig niets te horen van het werkelijk oorverdovende kabaal elke nacht. Na zes nachten lag het huis plat en verschoof het werken weer naar de dag. Tot er vrachtwagens spullen moeten aanvoeren natuurlijk, maar dat maken wij niet meer mee.

Dizzi

In de rij voor Dizzi voor dizzi

Armin, Sholeh en Boris

Eten stampen

Heeerlijk gegeten (en geen kebab!)

Met de meisjes van de nursery zijn we ons laatste weekend in Iran naar Dizzi gegaan, een restaurantje downtown dat maar 1 gerecht serveert: dizzi of abgusht. Om binnen te komen moesten we eerst een uur op de stoep buiten wachten. Boris zag meteen dat de meneer die de wachtrij buiten beheerde "au aan zijn neus had", want er zat een grote pleister op (half Iran laat zijn/haar neus kleiner maken). Toen we eenmaal binnen waren kregen we eerst een heerlijk bordje verse kruiden en wat torshi (ingelegde groenten) met sangak (op kiezels gebakken brood). Daarbij werd een kan dough (zoute wei) geserveerd. Eerst kwam de soep, waarin je stukjes sangak dient te gooien. Vervolgens de gestampte pasta van lamsvlees/bonen/aardappels/tomaat etc. Heel erg lekker en welkom na alle kebab!

Geblokt!!

In de laatste week dat ik in Iran ben toch nog iets bereikt: kaatjebeeinteheran is de door de regering geblokt en dus vanuit Iran niet meer te zien (althans als je zo heel slim bent en niet de trucs kent om om het filter heen te surfen). Wat zou er nou fout gegaan zijn plotseling?? Geen idee, maar kaatjebee blogt natuurlijk vrolijk verder voor de rest van de wereld en de filterontwijkende Iranbewoner!

EK 2008

Tribunes in de hal van de residentie

Voor het EK is de residentie (ambassadeur was zelf op vakantie) omgetoverd tot arena, compleet met enorme oranje tribunes. De 30 voor de gelegenheid bedrukte petten (Holland Huis in Iran) vlogen als collectors item de toonbank over! 30, omdat er niet heel veel meer Nederlanders zijn in Iran :-). Het voetbal werd bekeken via een Duitse zender op een enorm scherm en begeleid door bier, bitterballen, rookworsten en een overdosis aan haringen met ui. De sfeer was fantastisch, vooral de eerste twee wedstrijden natuurlijk...

Caspische zee

De Damavand (bijna 5800m hoog)

Rijstvelden

Villa aan zee

Strand

Luus aan zee

Luus met Elham en Yasaman

kB met Boris

Kebab grillen

Mehdi met ghaliyan

  

Oorverdovende branding

Caspische surfdoods

Half juni zijn we dan eindelijk eens met Iraanse vrienden naar de Caspische Zee gereden. Volgens Iraniers is de Caspische Zee (of Shomal oftewel het Noorden) je van het, een soort paradijs op aarde (want het is er groen en het regent veel). Natuurlijk namen we dat met een flinke korrel zout, want soms lopen Iraanse en Westerse smaken toch wat uiteen. Het zou ongeveer 3,5 uur rijden zijn. Mooi, want we gingen maar 1 nachtje en heel lang in de hitte in de auto zitten leek ons niet zo'n best idee. Elham had een busje gehuurd met een chauffeur die de weg wist. Althans dat zei hij. We namen heen de route die langs de Damavand berg loopt, inderdaad prachtig groen en dan ook nog die enorme besneeuwde berg op de achtergrond. Na 3,5 uur waren we het Alborzgebergte door en kwamen we via de rijstvelden bij de zee aan. Daarna hebben we nog minimaal 4 uur langs de prachtige kust (doet soms een beetje als Thailand aan zelfs) heen en weer gereden voordat we eindelijk op de plaats van bestemming aankwamen. We hadden een villa op een vriendelijke compound aan zee. Voor het eerst niet-ommuurde huizen gezien, het leek een beetje op Wisteria lane.

Om 1900 uur zaten we aan de lunch: heerlijke Iraanse lekkernijen: baghali polo (rijst met tuinboontjes en dille), mirza ghasemi (mijn favoriet, een auberginedip), torshi (iets minder, ingelegde groenten) en natuurlijk mast (yoghurt) en dough (een zoutzuur melkachtigdrankje). Daarna even wandelen op het strand. Elham verzekerde dat ik mijn hoofddoek en jas niet aan hoefde, dus lekker naakt de deur uit. Op het strand aangekomen was ik natuurlijk de enige die geen hoofddoek en jas droeg.... dus snel maar weer naar huis om alles aan te doen, want ik voelde me zonder nog ongemakkelijker dan met!

's avonds kebab en waterpijp en volgende dag teruggereden via Karaj. Shomal is mooi en inderdaad heel groen, maar het blijft toch wat jammer dat je op het hete strand je jas en doek moet dragen de zee niet in kan (het kan wel, maar dan verstopt achter een soort gordijn dat in zee wordt opgehangen om de vrouwen af te schermen...).

Persische tapijten

Tapijten kopen in de grote bazar

T met onze tapijtvriend in de bazar

 

Khayam, na de lunch shisha (waterpijp, weet de perzische naam even niet meer) roken

Onze tapijtboer

Lunchen in Khayam, 300-jarig traditioneel restaurant in de bazar

Krekel door Luus uit het zwembadje gered

Voordat we vertrekken uit Iran moesten we natuurlijk nog wat Perzische tapijten aanschaffen, dus op naar de grote bazar, waar T notabene nog nooit was geweest. De kinderen bleven bij de oppas en wij werden opgehaald door ons tapijtenhandelaar Mehrdad, want die bleek bij ons in de buurt te wonen, om vervolgens samen per taxi naar zijn winkel in de bazar te gaan (zelf zoeken heeft geen enkele zin in de immens grote Tehran bazar). Drie prachtexemplaren aangeschaft (we moeten tenslotte een huis vullen in Zuid-Afrika): een grote 50 jaar oude kilim uit Mashad, een 40 jaar oude mix kilim/tapijt uit Kermanshah en een 40 jaar oud kamelenwollen tapijt uit Mashad en nog een stel oude kussens. Vervolgens de deal bezegeld met een lunch in Khayam, een traditioneel (hoe kan het ook anders) restaurant in de bazar. Mehrdad bleek toevallig recentelijk vijf jaar in ZA (Kaapstad) te hebben gewoond als tapijtenhandelaar (die zagen we daar inderdaad in elke mall) en hij was na de dood van zijn vader naar Iran teruggekeerd. Na een geslaagde ochtend in een kokende taxi weer naar Niavaran.