Zuid-Afrika

Afrikaans

Op weg naar ZA, via Dubai

Imam Khomeini Airport

Vriendjes gevonden

Huizen kijken met Camilla

T, Luus en Boris kijken naar stokoude olifant in zoo

Olifanten en giraffen zijn leuk, maar vooral de...... auto's zijn leuk in de zoo

Loads of Praying.Terug in Iran? Nee dit is gewoon de parkeerplaats van een mall in Pretoria.

Uuuuren spelen in de gehuurde VW City

Lunchen bij vrienden in Irene Farmvillage

Luus

Twee dagen nadat Jolanda was geweest vertok de familiebee voor een previsit naar hun nieuwe land: Zuid-Afrika. Het verblijf in Iran zit er na 2 jaar dus bijna op. Dat is voor Kb net iets te kort, omdat je er na anderhalf jaar pas echt lekker in zit, aan de andere kant is het ook wel weer mooi geweest. Op naar een makkelijk leven! T kan niet wachten om naar ZA te verhuizen. Na de previsit Kb ook niet. Op de criminaliteit en de rellen in de townships die er momenteel zijn tussen zwarte ZAen en zwarte buitenlanders uit landen als Zimbabwe na is het een fantastisch land. Het wordt je aan alle kanten makkelijk gemaakt van het leven te genieten (in Iran moet je daar zelf goed je best voor doen). We gaan wonen in het gebied tussen Pretoria en Johannesburg, in een landelijke omgeving voorzien van prachtige shoppingmalls. Voor ons is vrijwel alles spotgoedkoop: huizen, eten, drinken (wijn!), school. Vijftien huizen en drie schooltjes beken en het ziet er allemaal veelbelovend uit. Voor ons is het nog eens extra makkelijk dat men in het gebied waar we gaan wonen veel Afrikaans spreekt (dat op een soort babygebrabbel Nederlands lijkt), wat wij natuurlijk in tegenstelling tot andere buitenlanders goed kunnen volgen. Onmiddellijk een soort TomTom gekocht die ons moeiteloos overal heen wees (sinds de komst van die dingen hebben we nog nooit in een land gewoond waar ze het deden!). Grappig is dat we deze verhuizing voor het eerst begeleid worden door een relocatieconsultant (Camilla), die ons letterlijk aan de hand meenam op huizenjacht (sommige huizen hadden drie!! garages) en die ons verder onze gehele verhuizing zal helpen! (dat was in Iran (of hiervoor zelfs Egypte) geen overbodige luxe geweest, maar ja daar hadden we natuurlijk geen verhuisbegeleider).

Bezoek!!

Kb en Elham in Jamejam

Wandelen in het Alborzgebergte (charmant)

Metrostation Mirdamad, met uitzicht op de besneeuwde bergen

Golestan (Bloemestijn) Paleis doet zijn naam eer aan

Een windtoren ofwel badgir (oud luchtkoelingssysteem)

Giegelende schoolmeisjes galore

Handtekeningen uitdelen (?), ga je naar Iran, word je nog overal herkend....

Tegeltjes waar je maar kijkt

Spiegeltjes waar je maar kijkt

Jo en Kb bij Golestan Palace

Linksonder wordt iemand met een mes bewerkt, terwijl rechtsboven een strijkje muziek zit te maken

Eindelijk weer eens bezoek!! Het eerste (en laatste) niet-familielid, Jolanda, kwam vier volle dagen langs in Teheran.

We gingen meteen van start met een bezoekje aan de Jomeh bazar (vrijdag rommelmarkt), samen met Elham en Linda. Het was er stampensvol op de markt die elke vrijdag in een parkeergarage in downtown wordt gehouden. Kb was de enige dit keer die niets kocht. Aansluitend tracteerde Elham ons op een lunch in traditioneel restaurant Jamejam (altijd kabab, maar ook andere lekkernijen) en we sloten af met een kinderpartijtje in de wijk Elahieh.
Dag 2: een lekker pittige wandeling van ruim 4 uur door de die dag koude en stormachtige bergen (Alborz) vlakbij. Jo, die al hoofdpijn had van de hoogte waarop we wonen, bikkelde zonder veel problemen de hoge berg op. Vandaag waren alle uitrusttheestations gesloten, waarschijnlijk omdat het natuurlijk weer een feestddag was, dus helaas geen thee met dadels.
Dag 3: bezoek aan het paleis van de Shah, Niavaran Palace, om de hoek van waar wij wonen. Daarna een strak nieuw manteautje (verplichte outfit naast de hoofddoek) voor Jolanda gekocht op Bahonar St. ' s Middags shoppen op de Vali-e-Asr (DE winkelstraat...).
Dag 4: Golestan Palace downtown bezocht. Daarna windowshoppen bij de antiek- en snuisterijenwinkeltjes op Manucheri St.
Hopelijk weer een tevreden bezoeker naar Nederland terug gestuurd!

Etentje op de residentie

Buurman Yehya, Kb en Radinck, onze ambassadeur

In mei had onze ambassadeur en zijn vrouw ons uitgenodigd voor een afscheidsdineetje danwel receptie. T en ik zijn een van de twee NLse stellen in Iran die niet voor de ambassade werken. We kozen voor een etentje en we nodigden tien vrienden uit om mee te eten. Een ongelofelijk lief gebaar en het was een hele gezellig en relaxte avond.

Tar en tapijt

Mandolins, sitars en kamanches

Tars

Een lekker blaadje sla bij de thee?

Tapijten kopen

Midden in de oude stad

Aangezien we niet zo heel lang meer in Iran zullen wonen was het tijd om wat souvenirs in te slaan. Te beginnen met een traditioneel Perzisch instrument. Met Maryam (mijn Farsi lerares) ging ik naar een instrumentenmakerij waar alle snaarinstrumenten (tar, sitar, kamanche etc) en trommels (tombak en daf) uitgestald stonden/hingen. Kb koos een prachtige donkerbruine houten tar (met zo'n mooie dubbele buik), een enorm en zwaar instrument dat ik waarschijnlijk nooit leer bespelen... Bij de thee kregen we een blaadje sla gepresenteerd (?).

Dezelfde week op jacht naar tapijten in de buurt van de grote bazar. Samen met 1 Australische vriendin en 5 Zuid-Afrikaansen gingen we op stap. Aangezien de meeste (tapijt)winkels onvindbaar zijn, werden we bij de metro opgehaald, om vervolgens via een wirwar van straatjes de tapijtkelder te bereiken. Daar konden we onder het genot van een kopje thee of acht zonder hoofddoek de tapijten aan ons voorbij zien komen. De onderlinge smaken liepen enorm uiteen, wat goed uitkwam in dit geval, want geen ruzie. Kb kwam thuis met drie leuke aankopen (2 oude kilims en 1 oud tapijt) voor weinig.

Boris twee!!!

Stoer

Tweedehandsstuur

Jaloers

Taart!

Afgelopen week, op 27 april werd Boris twee. Dit weekend hebben we dat uitgebreid gevierd (itt vorig jaar, toen we op zijn verjaardag terug vlogen van Nl naar Iran en we hem wat plastic zandbakbakjes als cadeau gaven). We hadden door Tom uit Dubai ingevlogen worst met varken en franse kazen. En we hadden zelfs weer bier en wijn!! (door kB geheel in het Farsi per telefoon besteld bij een nieuwe drankleverancier- voor het eerst het woord bier in het Perzisch geleerd: abejo, wat eigenlijk ook zoiets is als gerstenat). Veel cadeautjes, maar het mooiste was toch wel het afgedankte autostuur van een ouder klasgenootje. De dag erna hebben we afgescheid genomen van zijn geliefde titi (van het arabische titina voor speen) en dat gaat heel prima.

Iraans huwelijksfeest

Elaheh en Ali (Reza)

De sofreh met allerlei gelukbrengende items.

kB, Boris, Mo, T en Luus

Vrijdag was het huwelijksfeest van Elaheh en Ali. We waren bij de officiele ceremonie (voor meer info zie http://www.persianmirror.com/wedding/sofreh/sofreh.cfm) en het feest dat aansluitend werd gehouden. Het was een gemengd non-alcoholisch huwelijk. Gemengd omdat mannen en vrouwen samen feestten (ipv gescheiden). Non-alcoholisch, omdat de traditie van de ouders van de bruid alcohol niet toestaat. Voor de ceremonie begon zaten we te wachten aan ronde tafels, waarop fruit en komkommers als snack lagen (waar je maar komt bij mensen thuis in Iran, ze hebben altijd fruit en komkommer klaar staan). Net als op kinderpartijtjes werd van alle gegeven cadeau's luid en duidelijk omgeroepen wie het heeft gegeven, wat het is en (indien mogelijk) hoeveel het waard is, voor ons bijzonder ongebruikelijk. Er werd uitbundig gedanst op de heerlijke Persische pop. Aan het einde van de avond werd er heerlijk Iraans eten geserveerd en vervolgens een film getoond van het bruidspaar in de uren voor de ceremonie: tijdens de fotoshoots en rijdend in een BMW over de snelweg (bruid zonder hoofddoek). Het was een mooie (en nuchtere) ervaring voor ons als enige buitenlandse gasten!

Iraans souvenir: heup

Het gebeurde allemaal in een kasteel bij Yasd

Het Mortazziekenhuis in Yasd

Binnegetakeld voor dinertje bij kB

Op weg naar huis

 Nog even de overige fotootjes van gebroken heup. Zelfs in een ziekenhuisbed moet je officieel je hoofddoek ophouden!

Nadat de familie van Yasd naar Teheran gevolgen was werd men per ambulance door de middagspits van het oude vliegveld Mehrabad naar het nieuwe vliegveld IKA vervoerd. Daar werd hun verteld dat er een medisch consult moest plaatsvinden. Dat was op zich geen probleem, ware het niet dat dat de dokter die dat moest doen in Mehrabad zat.... Er zat niets anders op dan de ambulance terug te nemen. Na enig oponthoud heeft de ambulance het gezelschap naar het huis van kB gebracht voor een dineetje, om hen vervolgens om 12 uur 'snachts weer op te halen voor de vlucht naar Nederland. De zieke is inmiddels al weer een week thuis en zij maakt het goed.