Skiën op Tochal (4000m)

Hotel Tochal op 3900 m




De stokoude eitjes


Trip naar boven is 30 minuten (1x overstappen)















Ongemende rij bij de stoeltjes!




































De samovar staat klaar in hotel Tochal
















Koreaanse vriendin Jinny
















Vorige week nieuwe skischoenen aangeschaft (voor bij de vorig jaar gekochte snowblades) dus er moest en zou deze week geskied worden.
Gisteren eerst de kinderen bij de nursery afgezet en toen met Jinny door naar Tochal, het dichtsbijzijnde skigebied. Dat is minder dan een half uur rijden en dan sta je naast de eitjes die je in een half uur naar boven brengen. De eitjeslift gaat open tussen 9 en 10 (ongeveer), dat hangt van de liftmannen af, en sluit al weer om 13.30h. Het weekend (hier do en vrij) zijn ze open en op 1 a 2 doordeweekse dagen zijn ze dicht en verder ook als het waait of sneeuwt en op de meeste (bijna wekelijkse) feestdagen. De kans dat je de liften open aantreft is dus behoorlijk klein en ze doen er alles aan om het vooral geen toeristische trekpleister te laten zijn. Maar ALS ze open zijn is het er heerlijk!
Je skiet er op maar liesft 3900 m, wat duizeligheid kan veroorzaken als je boven aankomt. Het weer was prima, geen zucht wind, dus niet te koud. Er is eigenlijk maar een afdaling en die gaat naar het (enige) hotel, dat er (van buiten) heel aardig uitziet. Een lekker makkelijke, enorm brede piste met (door de lage luchtvochtigheid) fantastische sneeuw. Je bent er even in een bijna normale wereld. Hier op Tochal hoef je namelijk geen hoofddoek (wel muts) en geen lange jas aan (althans het moet natuurlijk wel maar we doen het allemaal stiekum niet) en er wordt zelfs gewoon gemengd in de wachtrij bij de lift gestaan (in Dizin is dat gescheiden voor mannen en vrouwen). Het restaurant van het hotel serveert drankjes en snacks en omdat de eitjes zo vroeg sluiten onstaat er ook weinig behoefte aan alcoholische apres-ski, heel handig.
Om 13.30h met de laatste eitjes weer terug en meteen de kinderen opgehaald. Dat is toch luxe, even een ochtendje skien, echt geweldig! Heb al 4 ski afspraken voor volgende week staan.... mits Geert W. geen roet in het eten gooit.....

Ashura, de 10e van Moharram

Koek en zopie (gratis soep en thee)









Bloed in de sneeuw na het geselen













Broer en zus met hun schattige kindergeseltjes








Man draagt stellage bij wijze van zelfcastijding








Zwaar! en de auto's rijden er gewoon onderdoor













Zelfcastijding met gesels
















Afghaans meisje loopt mee met haar vader

vervolg Ashura, de 10e van Moharram

Vrouwen lopen achteraan in de optocht mee







T en Luus kijkend naar de Ashura optochten












Geselen op Tajrish Plein












Nog meer geselen








Toeschouwers













Optocht













Toeschouwsters









Hippe zelfcastijder














Nog steeds veel sneeuw








Ashura stellage









Detail van een Ashura stellage













De afgehakte hand van de broer van Hussein













Boris met Fazeh, een 11-jarig Iraans meisje in chador dat keurig Engels sprak













De ijspegels hangen aan het dak en de bomen, we hebben er een van 5 meter lang!











Dit weekend hadden we de maandelijkse bijeenkomst van Holland Huis (NLtaligen in Iran). De avond was heel geslaagd, compleet met bubbels, oliebollen, bitterballen en zuurkool. Onze ambassadeur stipte nog even de in aantocht zijnde Wildersfilm aan, die voor agressie zou kunnen zorgen, maar dat zien we dan wel weer.

Op 21 maart, het begin van de lente, begint het Iraanse nieuwe jaar. Dat is een happy holiday. De rest van het jaar zijn er bijna wekelijks feestdagen, maar die zijn meestal om te rouwen. Dit weekend was weer een lang weekend vanwege zo'n rouwdag, maar wel een van de belangrijkste. Op de 10e van Muharram, Ashura, wordt er gerouwd om de dood van imam Hussein (kleinzoon van de profeet Mohammed en de zoon van imam Ali), die in Kerbala omkwam 2 millennia geleden.
Dat rouwen gaat gepaard met optochten met zelfcastijdende mensen en gratis eten en drinken. Kaatjebee en T hesen de kids in hun karretjes en liepen in een half uurtje door de sneeuw naar Tajrish (de bazar in N-Teheran), want daar zou het allemaal gebeuren. Onderweg kwamen we inderdaad al wat mensen en zelfs kinderen met gesels tegen en hier en daar wat bloed (inmiddels verboden om jezelf tot bloedens toe te slaan, maar dus toch...). Bij verschillende koek-en-zopie achtige uitgiftepunten kregen we de ene keer chocolademelk en de andere keer iets zoets te drinken en iedereen was zeer vriendelijk en vrolijk en helemaal niet in een rouwstemming!
Toen we bij Tajrish aankwamen waren er een aantal carnavalsachtige optochten aan de gang met mensen die op grote trommels sloegen en door luidspeakers zongen en natuurlijk met mensen die zichzelf geselden op de maat van de trom. Het was redelijk onschuldig, aangezien bloedvergieten inmiddels dus verboden is en iedereen (vanwege de kou) lekkere dikke truien droeg en dat dempte vermoedelijk nochal. Na een paar optochten bekeken te hebben zijn we weer naar huis gewandeld. Onderweg zijn we denk ik wel 40x aangesproken en iedereen begon zijn zin in het Farsi met de vraag of B&L tweelingen zijn (nee dus). Toen we bijna thuis waren kwam er nog een in chador gehuld 11-jarig Persisch meisje met ons praten in keurig Engels, dat ze van haar oom had geleerd.
Al met al een hele gezellige Ashura dus!

Koud ontvangst in Iran

Er is ongeveer 60 cm sneeuw gevallen gisteren




















Boris en Luus in de tuin



















Boris, nanny Sara en Luus


















Besneeuwde muren in Niavaran


















Armendonatiebox

















Eergisteren is de familiebee weer in Iran aangekomen. Na een goede vlucht wachtte ons een tergend lange en trage rij bij de paspoortcontrole. Toen we ons daardoorheen geworsteld hadden reden we vlug naar huis, waar een aardig pak sneeuw in de tuin lag. Ondanks de sneeuw was het niet zo koud als in Nederland. Althans: buiten. Bij binnenkomst bleek namelijk dat het daar wel ongeveer even koud was als in Nederland, aangezien de verwarming al een aantal dagen kapot was......En er was ook geen warm water... Daar stonden we om 4.30 uur 's ochtends, moe na de vlucht in een huis waar het slechts 6 °C binnen was. Vanwege het tijdstip konden we weinig anders verzinnen dan proberen te slapen met drie truien aan en zoveel mogelijk dekens. Dat ging redelijk, T en de kinderen sliepen direct, maar kaatjebee moest eerst twee uur wachten tot haar voeten weer warm werden en daarna nog twee uur voor haar neus ook enigszins warm was. Daarbij moest ze ook elk uur even checken of de kinderen niet door onderkoeling of verstikking bezweken waren. Om 9 uur heeft T onze enige warmtebron, de grote haard, opgestookt en de verwarmingsman kwam even later om de boel te repareren. Terwijl alle verwarmingen op volle toeren draaiden was het ´s avonds al weer een bijna aangename 15 °C in huis. Tv konden we niet kijken, omdat de satelietschotel gestoord werd door de aankomende sneeuw.

De volgende dag heeft het de hele dag gesneeuwd. Iraniers zijn op dat gebied zou je zeggen toch wel wat gewend, maar bij een paar vlokken sneeuw raakt iedereen hysterisch: scholen worden meteen gesloten en zelfs T´s kantoor werd ´s middags gesloten. Op straat was het een stuk veiliger dan normaal: minder verkeer en iedereen reed voor de verandering eens lekker rustig.