Daryacheh-ye namak (Salt lake) vervolg

Zo'n 25 kamelen waren erg geinteresseerd in onze BBQ

Neusbel



















Stilleven van buik met duin











Caravanserai Maranjab











Caravanserai Maranjab


Salt Lake No City


Kilometers fantastische zoutstructuren


Zout

















T, kaatjebee en zout


















Vrijdag zijn we met 26 (NLse) mensen in 7 fourwheeldrives naar Kashan gereden en vervolgens naar het gigantische (100x100km) zoutmeer dat ten noorden van Kashan en ten oosten van Qom (HET religieuze bolwerk van Iran) in de woestijn ligt. De kinderen bleven lekker thuis bij oppas Sara. In Tehran was het koud en regenachtig en in de bergen ligt al aardig wat sneeuw. De tocht was bij de overheid aangemeld, aangezien er in dit gebied vorig jaar een aantal NLse journalisten zijn opgepakt en het land uitgegooid (wellicht ook omdat er in deze buurt een aantal nucleaire plants zijn). We reden dus goed voorbereid in colonne en met walkie-talkies bewapend naar het zoutmeer. Het grootste gedeelte van de rit hadden we regen, maar boven de woestijn hing geen wolk en het was er dus heerlijk zonnig.
Vlak voor we bij het meer kwamen streken we neer op een duin voor een bbq en het slaan van wat golfballen. In de verte stond een kudde kamelen (drommedarissen) te grazen. Iedereen was opgetogen en sommigen liepen wat dichter naar ze toe om wat fotootjes te maken, niet wetende dat we even later ingesloten zouden worden door deze zelfde kamelen, die enorm nieuwsgierig en aaibaar bleken. Iran is op alle gebieden het land van tegenstellingen: zo sta je in de kou en regen naast de besneeuwde bergen en een paar uur later sta je in de woestijn (zonder hoofddoek!, er was toch niemand) kamelen aaiend te bbqen.
Na de bbq doorgereden naar Maranjab waar een 400 jaar oude caravanserai staat. Een caravanserai is een soort herberg de vroeger en ook nu nog gebruikt werd en wordt door reizigers en handelaars om (met hun kamelen) de nacht door te brengen.
De tocht eindigde met een bezoek aan het zoutmeer, dat zeer indrukwekkend was: zout zover het oog reikt. De bovenste laag zout heeft de vorm van een soort onregelmatige honingraten of giraffevlekken, prachtig. Het bleek een heel gevarieerde en fantastische tocht! Op de terugweg nog wat lichte stress, omdat de achterste auto (met twee kindjes aan boord) geen bezine meer had (het benzinerantsoenpasje werd door een fout geweigerd bij de pomp). We hadden twee walkie-talkies en vier telefoons in onze auto, maar natuurlijk was er op het moment dat we het nodig hadden geen communicatie mogelijk.... Uiteindelijk is het allemaal nog goed gekomen (ze haalden nog net het volgende pompstation en konden met een geleend pasje toch nog tanken) en een kleine ramp hoort natuurlijk ook wel en beetje bij zo'n tocht!